เมื่อสามปีที่แล้ว ผมออกจากมหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนีย ที่ซึ่งผมเป็นคณบดีวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ อดีตหัวหน้าภาควิชาฟิสิกส์และดาราศาสตร์ และเป็นประธานกิตติมศักดิ์ในแผนกเดียวกันนั้น ฉันมาที่มหาวิทยาลัยเยลในฐานะอาจารย์สาขาฟิสิกส์เพื่อรับบทบาทความเป็นผู้นำที่แตกต่างออกไปมาก: เพื่อส่งเสริมความหลากหลาย ความเสมอภาค และการรวมเป็นหนึ่งทั่วทั้งศิลปะและวิทยาศาสตร์
แรงผลักดัน
ส่วนใหญ่สำหรับการย้ายของฉันคือการสรุปว่าฉันยังทำได้ไม่เพียงพอที่จะแก้ไขปัญหาที่มีมายาวนาน น้อยกว่า 2% ของคณาจารย์ฟิสิกส์ในสถาบันในสหรัฐอเมริกาที่เปิดสอนระดับปริญญาเอกเป็นชาวแอฟริกัน-อเมริกัน และประมาณ 3% เป็นชาวสเปน ตามสถิติปี 2559 ตัวเลขดังกล่าวถือว่าต่ำต้อยเช่นเดียวกัน
สำหรับภาควิชาที่เน้นเชิงปริมาณในมหาวิทยาลัยต่างๆ ทั่วประเทศ ในการใคร่ครวญว่าฉันจะช่วยเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆ ได้อย่างไร ก่อนอื่นฉันคิดถึงประสบการณ์ของตัวเองและวิธีที่ฉันได้ “สร้างมันขึ้นมา” ความทรงจำของฉันส่วนใหญ่เป็นความทรงจำที่มีความสุข ฉันได้รับสิทธิพิเศษจากการศึกษาที่สูงขึ้น
อย่างไรก็ตาม ฉันไม่เคยรู้สึกสบายใจเลยที่เป็นคนผิวดำเพียงคนเดียวในชั้นเรียนระดับปริญญาตรีของฉัน หรือในฐานะอาจารย์สอนวิชาวิทยาศาสตร์ที่เพนซิลเวเนียที่ดำรงตำแหน่งคนผิวดำเพียงคนเดียว (สถานการณ์ที่เปลี่ยนไปเมื่อไม่กี่ปีก่อนที่ฉันจะจากไป) การตระหนักรู้ของฉันคือแม้หลังจากทำงาน
ด้านฟิสิกส์มายาวนาน ก็ไม่มีเส้นชัย ไม่มีประเด็นใดที่คุณรู้สึกว่า “ฉันทำสำเร็จแล้ว” ความรู้สึกที่คุณต้องพิสูจน์ความสามารถของคุณอยู่ตลอดเวลาไม่เคยหายไปเมื่อคุณไม่ค่อยเจอคนที่ดูเหมือนคุณในวิชาฟิสิกส์ เมื่อคิดย้อนกลับไป ฉันยังนึกถึงความเครียดในการทำงานในพื้นที่จำนวนมาก
ที่อาจรู้สึกเป็นศัตรูได้ง่ายๆ เพียงแค่เหลือบมองอย่างสงสัย คำถามที่ไม่เหมาะสม หรือการถูกเพิกเฉยจนมองไม่เห็น ฉันต้องเรียนรู้ที่จะปรับตัวให้เข้ากับความโดดเดี่ยวที่มาจากการคิดว่าไม่มีใครอยู่รอบตัวคุณรู้ว่าคุณรู้สึกอย่างไร ก่อนหน้านี้ การไล่เบี้ยของฉันมักจะทำงานหนักขึ้น นี่คือ “การเบิร์นอิน”
สำหรับ
การเข้าสู่ฟิสิกส์ของฉัน เส้นทางสู่ความอยู่รอดของฉันคือการพิสูจน์ว่าฉันสามารถอยู่ได้นานกว่าความพยายามใด ๆ ที่จะเห็นฉันล้มเหลว ไม่แสดงความเครียด ไม่บ่น ไม่แยแสกับการไม่มีเพื่อนหรือครอบครัวที่เข้าใจได้ว่าคุณต้องการทำอะไรหรือทำไมคุณถึงอยากทำ ความเหนื่อยหน่ายใจสำหรับฉันนั้นยาวนาน:
ฉันตัดสินใจเป็นนักวิทยาศาสตร์ตอนอายุ 3 ขวบ และเริ่มสนใจฟิสิกส์ตอนอายุ 12 ปี ฉันไม่เคยสงสัยในตัวเองเกี่ยวกับการตัดสินใจอย่างใดอย่างหนึ่ง และมีคนจำนวนมากให้กำลังใจฉัน แต่พวกเขาก็เตือนฉันด้วยว่าฉันจะไม่มีวันได้รับการยอมรับในอาชีพที่ฉันเลือก พวกเขากล่าวว่าฉันตั้งเป้าไปที่บางสิ่งที่ห่างไกล
จากประสบการณ์ของคนผิวดำจนนำไปสู่ความเหนื่อยหน่ายในที่สุด พวกเขากล่าว ดังนั้นการสนับสนุนที่ฉันได้รับจึงกระตุ้นความกลัวที่ว่าชุมชนฟิสิกส์จะไม่มีวันเป็น ชุมชนของฉัน หลีกเลี่ยงความเหนื่อยหน่ายอย่างที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้ ไม่มีเวลาที่คุณรู้ว่าคุณประสบความสำเร็จในวิชาฟิสิกส์
สนามนี้ดูอ่อนน้อมถ่อมตน มีเอกภพแห่งความลึกลับที่เย้ยหยันความทะเยอทะยานของคุณที่จะเข้าใจว่าความเป็นจริงทำงานอย่างไรแม้ว่ามันจะเรียกร้องคุณตลอดเวลาก็ตาม แม้แต่อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ ยังกล่าวในบั้นปลายชีวิตของเขาว่า “ฉันรู้สึกถูกบังคับให้คิดว่าตัวเองเป็นนักต้มตุ๋นโดยไม่สมัครใจ”
เมื่อถึงจุดหนึ่ง เราทุกคนต้องยอมรับว่าการทำงานให้มากขึ้น เบิร์นอินมากขึ้น ไม่ได้ทำให้คุณเป็นนักฟิสิกส์ที่ดีขึ้น มันทำให้คุณเป็นมนุษย์ที่ยากจนลง ความสามารถในการแยกสิ่งที่คุณทำออกจากตัวตนของคุณเป็นส่วนสำคัญของการเรียนรู้วิธีใช้ชีวิตในอาชีพที่สามารถรับทุกสิ่งที่คุณให้และไม่ปล่อยให้
ความพึงพอใจที่คุณมีความก้าวหน้าอย่างแท้จริง หากคุณปล่อยให้มันเกิดขึ้นในขณะที่ฉันเป็นนักศึกษาปริญญาเอก ฉันได้รับการเปิดเผยมากมายเกี่ยวกับวิธีที่นักฟิสิกส์ทำสิ่งต่างๆ ให้สำเร็จ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการเรียนรู้ที่จะไว้วางใจผลงานทางวิชาการของฉันโดยไม่ต้องอุทิศเวลาทั้งหมดของฉัน
เพื่อผลิตผลงานเหล่านั้น ฉันเรียนรู้ที่จะถอยห่างจากงานประจำและเป็นเพื่อนกับคนที่ไม่ได้แบ่งปันประสบการณ์ชีวิตของฉัน แต่ช่วยกระตุ้นให้ฉันพูดเรื่องอื่นที่ไม่ใช่ฟิสิกส์ ฉันพบเพื่อน เรียนรู้ที่จะผ่อนคลายในช่วงท้ายของสัปดาห์ และพูดคุยกับครอบครัวของฉัน แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าจะแบ่งปันความเจ็บปวด
จากการสอบตกหรือการระเบิดในการทดลองอย่างไรความเหนื่อยหน่ายส่งผลกระทบต่อเราทุกคน แต่มันไม่ได้เกิดขึ้นอย่างเท่าเทียมกัน และเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้สำหรับพวกเราคนใดคนหนึ่ง ไม่ว่าการพูดคุยกับคนอื่นอาจมาถึงพวกเราบางคนโดยธรรมชาติเพียงใด ความรู้สึกผิดที่มาพร้อมกับความคิด
ที่ว่าเรา
สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้ ทำงานหนักขึ้น ยังคงมีอยู่เสมอสำหรับพวกเราทุกคนที่ทำฟิสิกส์ในขณะที่คนผิวดำ ความเหนื่อยหน่ายเป็นผลที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของการยอมจำนนต่อกลุ่มอาการแอบอ้าง ซึ่งทำให้คุณคิดว่าการทำงานมากขึ้นสามารถลบแบบแผนทางเชื้อชาติที่เรารู้ว่ามีอยู่ เป็นคนผิวดำแ
ละอยู่ภายใต้ความกลัวที่มาพร้อมกับภัยคุกคามแบบแผน ทำให้เรารู้สึกไม่คู่ควรกับงานที่เราทะเยอทะยานอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ การเรียนรู้ที่จะแยกฟิสิกส์ออกจากกันและการเชื่อมต่อกับผู้อื่นเป็นสิ่งสำคัญในการกลับมาที่ฟิสิกส์อย่างสดชื่น มีพลัง และพร้อมที่จะก้าวหน้า ทางเลือกหนึ่งคือการรับใช้ผู้อื่น
โดยการสอนและการให้คำปรึกษา ฉันรู้สึกสบายใจกับฟิสิกส์มากขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งฉันตระหนักว่าฉันสามารถช่วยให้ผู้อื่นเข้าใจได้จ่ายไปก่อน ความเครียดเรื้อรังในที่ทำงานดูเหมือนจะเป็นผลที่หลีกเลี่ยงไม่ได้จากการพยายามอย่างหนัก มันไม่ใช่. ความเหนื่อยหน่ายส่งผลกระทบต่อเราทุกคน
credit : สล็อตเว็บตรง100 / ดูหนังฟรี / 50รับ100
